Özlem

Küçük bir an, sadece bir görüntü geçti yanımdan. Ama benim yıllardır, yollardır içimde biriktirdiğim acıyı açığa çıkardı. O kadar derine inmiş ki bu acı, bir yol yordam arıyormuş sanki saplandığı yerden çıkıp, beni kurtarmak için. Gülmeyi seven biriyim, kimseye belli etmek istemem can sıkıntımı. Ama gel gör ki saçma sapan filmlerde bile ağlarım bazen. Çünkü yarama dokunur. Ya da okuduğum kitaplar, bazı bazı da şarkılar hep bi çağrışım barındırır.
Az önce de yoğun bir iş gününün ardından servisle evime doğru giderken, Ezginin günlüğü dinliyorum yine. Bir anlık bişey işte. Yanımızdan hızlıca geçen bir otobüs. Lüks Yalova seyahat. Yıllarca beni aileme taşıyan otobüs firması. Çocukluğuma giderken hep dayanılmaz bir sevinç, dönüşte de yine uzun kederli bir seyir. Ah oraya varış sabahları hiç unuturlu mu? Makilerin yerini yemyeşil ormanların aldığı memleketim. Aylardır hasret çekiyorum anneme, kardeşlerime. Pandemide cesaret edemedim gitmeye. Pişmanlığımdan kalbim hep midemde atıyor sanki. Bilmediğim sebepten kramplar girmiş gibi. Ama ben biliyorum, bunun adı özlem. Alışamıyor insan, ben alışamıyorum.