183 sayfalık, gayet ince bir kitaba, bu kadar yük nasıl sığar? Okurken resmen omuzlarım çöktü üzüntüden. İlk başlar çok keyifliydi. Beyaz badanalı evleri olan, herkesin birbirini tanıyıp mutlu mesut yaşadığı, yemyeşil dağları olan bir köy düşünün. Bahçelerde kedilerin ayaklarıma dolandığı, sulu portakalların anlatıldığı sayfalarda ağzımın sulandığı ilk sayfalar. Emekli öğretmen İsmael’in harika bir hayatı var. Köyü cennet gibi. Tek korkusu, güneşlenen komşusunu gözetlerken kendi karısına yakalanmamak. Ta ki ordular gelene kadar. Sonra mutluluk bitiyor, heryerde silahlar patlıyor. Silahsızlara karşı patlayan silahlar… Kimin hangi tarafta olduğu bilinmiyor, insanlar kaçırılıyor, öldürülüyor. Cennet cehenneme çevriliyor. Portakallar el bombası şekline bürünüyor.
Ordular, Latin Amerika edebiyatının son on yıldaki en önemli eserlerinden biri. Evelio Rosero Kolombiyalı ve bu kitap 14. Kitabıymış. Marquez izleri taşıdığını rahatlıkla söyleyebilirim. 2006 da Tusquets Roman Ödülü ve 2009 The Independent Yabancı Roman Ödülü’nü fazlasıyla haketmiş. Çok rahat okunan, yormayan çeviri, Süleyman Doğru tarafından yapılmış.
guguk kuşu 